Recreatieondernemer geeft er de brui aan!

Hebben we allemaal de ophef gelezen in de media over het drama van Sprookjeshof Zuidlaren? Een echt traditioneel ondernemersgezin dat in de afgelopen vijfentwintig jaar een bijzondere dagrecreatie uit de grond heeft gestampt. Samen met de Efteling beschikt deze parel van het Noorden over een echt sprookjesbos. Net als op zoveel andere recreatiebedrijven en attractieparken ben ik ook hier regelmatig op bezoek geweest en hebben we samen een bakkie gedaan aan de koffietafel.

Recht door zee en no nonsens
Het familiebedrijf Tolner, met vader Albert als het gezicht van de company en runner up Jan die het gastheerschap met de paplepel is ingegoten. De stille krachten achter het succes van dit familiebedrijf zijn uiteraard mevrouw Tolner en de twee meewerkende broers van Albert en opa die er ook nog rondhuppelt. Naast het sprookjesbos beschikt men ook nog over een restaurant en zalencentrum waar een echte Hollandse biefstuk nog met een sneetje wit brood en jus geserveerd wordt. Al met al en super tent. Gewoon recht door zee en no nonsens maar dan kom je in ons landje bedrogen uit.

Nederland gastvrij?
Nederland is het land dat met twee maten meet en waar klokkenluiders op zwart zaad komen te zitten. Het land dat zo hoog opgeeft over het “gastvrijheidsproject” maar ook het land waar ondernemers minimaal zeven jaar nodig hebben voor het verkrijgen van een vergunning. Politiek en overheidsinstanties gaan prat op de “eigen verantwoordelijkheid”. In de praktijk betekent dit dat instanties met willekeur en eigen interpretaties eigenhandig bepalen wat recht en krom is!

Volop tegenwerking
Zo heeft het Sprookjeshof in Zuidlaren er twaalf jaar over gedaan om ooit de vergunning binnen te slepen voor de bouw van de indoor speeltuin. Hoe komt het toch dat stakeholders zoals keurings- en gemeentelijke instanties een rol innemen waarbij zij de ondernemers letterlijk voor de voeten lopen? De lange procedures leveren veel ergernis op, werken kostenverhogend en zetten menig onderneming op achterstand. Wie niet kan innoveren loopt risico’s.

Willekeur van de medewerkers
Regelmatig heb ik ook bij andere attractieparken in ons land een kijkje achter de schermen en zie ik ook hoe er gemarchandeerd wordt door dezelfde instanties. Hoe komt het toch dat de meest cruciale rol zo allerbelabberdst wordt ingevuld? Wat ik daarmee bedoel is dat het de “medewerkers” zijn van die keuring- en gemeentelijke instanties die zich een bepaalde houding aannemen die niet in het voordeel is van ondernemend Nederland. Hoe kan het toch dat zelfs de brancheorganisaties hier niet tegenop gewassen zijn? Daar waar de macht in “verkeerde” handen ligt overheerst de willekeur.

Meten met twee maten
Waarom kan bij de ene gemeente binnen twee jaar bijvoorbeeld vanaf de idee fase tot aan de realisatie het Theater Amsterdam uit de grond gestampt worden? Waarom kan men in hartje Amsterdam het hele vergunningentraject realiseren wanneer je een hele woonwijk wil afgrendelen? Waarom geldt bij een groot attractiepark in het zuiden des land een gedoogsituatie voor “attracties” die beslist onveilig zijn terwijl dezelfde keuringsinstantie in het noorden struikelt over een “eigen” verantwoordelijkheid bij een top bedrijf dat zijn zaakjes op orde heeft en in de logboeken geen toestanden aantreft?

Helpen in plaats van keuren
Zelf bel ik ook nog wel eens een instantie maar het zijn hier en daar wel mannetjesputters die met de borst vooruit lopen hoor. Mannen onder elkaar zeggen wel eens in zo’n geval dat de vrouw de broek aan heeft! Alles heeft te maken met de intentie en de wil van de “mensen” die werken binnen de organisaties als de keuringsinstanties en gemeente. Wellicht dat dezelfde instanties een assessment op moeten stellen en incompany trainingen om verandering van gedrag te bewerkstelligen en ook de uitgangspunten van hun “diensten” aanpassen door “keuren” te veranderen in “helpen”. In het geval van Sprookjeshof Zuidlaren krijgen wat mij betreft de gemeente, keuring instanties en de branche organisatie een rode kaart!

Wat heeft het Poldermodel in Nederland voor zin als niemand zijn verantwoordelijkheid durft te nemen om dit soort zaken te benoemen en aan de kaak te stellen. Voor wie zijn dit soort instanties er “eigenlijk”? En betalen wij ook feitelijk niet indirect het salaris van dit soort “figuranten”? Jongens…..deze tijd vraagt een andere houding om problemen aan te gaan! Weten we niet wat participatie betekent of hangen we nog in het ouderwetse model van de 4 P’s?

Hans van Leeuwen, trendwatcher & expert in leisure

PS: Wilt u meer lezen over het Sprookjeshof Zuidlaren, klik hier